Սբ. Սանդուխտի Սրբապատկեր :: ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՀՈՒՇԱՐՁԱՆՆԵՐ

Սբ. Սանդուխտի Սրբապատկեր 1747 թ․

Իրան / Արևմտյան Ատրպատական / Մակու / Ղարաքիլիսա

Արձանագրություն, Հայերեն, Յուղաներկ, Հիշատակագրություն 1747 թ․

Սանդուխտ սրբուհու պատկերը` յուղաներկ (29,5 x 23 սմ), նկարիչը՝ անհայտ, ստեղծվել է Թադեոս առաքյալի վանքի համար. «...ներկայացնում է մի չքնաղ գեղեցկուհի արքայական ընդելուզեալ թագը գլխին, վարդագոյն ծիրանի ուսերին, հերարձակ գանգուր մազերով, կարմրայտ, խոշոր և սև աչքերով և ունքերով, պարթև հասակով, երկու ձեռքին սուրբ գիրքը բռնած, երեսը փոքր ինչ մի կողմ թեքած, դիտում է և մտածում, իսկ երեսին դէմ առ դէմ լուսոյ ճառագայթներ են ցոլանում: Ծիրանիի տակ բաց կանաչագոյն կապայաձև հագուստ, իսկ բազուկները կարմրագոյն թևնոցներով: Երկու կողմին երեւում են վանքերի, մատուռների և դամբարանների պատկերներ... Պատկերի հիւսիսարևմտեան անկիւնը կոտրած է: Պատկերի վրայի երկու կողմի գիրն է».
Վերին մասում. Ս(ուր)բ (կ)ոյսն Սանդուխտ: Ստորին մասում. Յիշատակ է Մինաս վարդապետին, ի դուռն սուրբ Թադէոսի առաքելոյն, թվ(ին) ՌՃՂԶ (1747)ին:

Դատեան Խաչիկ, Պարսկաստանից բերած հնութիւնները, «Արարատ», 1895, էջ 267: Ավետիսյան Ք., Հայ եկեղեցու սրբերի պատկերները XVII-XVIII դդ. եկեղեցական գեղանկարչության մեջ, «Հայոց սրբերը և սրբավայրերը», Երևան, 2001, էջ 331: Արմեն Հախնազարյան, Արտազի երեք վանքերը, Երևան, 2012, էջ 105: Նկարը 1894 թ. տարվել է Էջմիածին՝ Մայր Աթոռի թանգարան, որտեղից էլ 1931 թ. տեղափոխվել է Երևան: Պահվում է Հայաստանի ազգային պատկերասրահում: Տարընթերցում. վիմագրի երկրորդ մասը Ք. Ավետիսյանը ներկայացրել է որոշ սխալներով. «(Յիշատակ) է Տէր(՞)յն Սբ Թադէոսի առաքելոյ(՞): ՌՃ<ՀԶ> (17<27>)»: Խ. Դադյանը, հաշվի առնելով երկու կտավների համաժամանակյա լինելը, տարեթիվը վերծանել է 1747: